Het is heel bijzonder wat er de laatste jaren hier in Berlicum/Middelrode is gebeurd. Een kerk afgebroken, en dan. Ik heb geregeld op de markt gestaan met het parochieblad en dan zeggen sommigen: we hebben geen kerk meer. Ik kan dan wel benadrukken dat de kerk op de eerste plaats ene geloofsgemeenschap is, dus een verzameling van mensen, maar ik denk niet dat dit voldoende is. De parochie is verder gegaan, Brabant Wonen is in zicht gekomen. Hans Boldewijn heeft namens de parochie fantastisch werk verricht. Maar… wat schets mijn verbazing? Er zit onder mensen een verlangen naar een kerkgebouw verborgen. Op het Mercuriusplein verrijst nieuwbouw waar duidelijk een kerktoren in te herkennen valt. En ook hier, op het terrein van de voormalige Petrusbandenkerk hebben jullie ongetwijfeld gezien dat er ook een torenspits verrezen is. Er blijkt een behoefte te zijn aan iconische gebouwen. Onze voorouders hebben zulke gebouwen opgetrokken, kerkgebouwen, waarin ze zijn samengekomen om zich te bezinnen, te bidden, te onthaasten en elkaar te bemoedigen tot een goed leven. Een vrucht is wel dat er toen minder mensen leden aan een burn-out. Waar een kerk niet goed voor is…
Hij is er nu niet, een kerkgebouw. War er wel is, is een tuin, een hofje. Een hofje is meer dan een tuin, een hofje is een pleintje met groen te midden van gebouwen waar mensen wonen. We kennen de naam van Begijnhofje, in oude steden had je heb je nog, oudevrouwenhofje (de mannen waren dan al gestorven), of het armenhofje. Niets van deze categorieën mensen, wel gewoon mensen, meestal niet de gefortuneerden, gewoon mensen van allerlei slag. Het Hofje voor mensen die elkaar willen ontmoeten. Het Petrushofje en als sleutelbewaarder – want zo staat Petrus vaak afgebeeld – zorgt hij er voor dat je altijd hier terecht kunt. De grote gebouwen omringen dit hofje, zorgen voor een gevoel van beschutting, maken dat met de prachtig bewaarde sculpturen en de mooie aanplanting, het er goed toeven is. Een plek van ontmoeting.
Toen Jezus een keer geconfronteerd werd met het feit dat de zaal niet vol liep – en dat zien we ook bij kerken vandaag – zei hij: gaat naar de pleinen en kruispunten en vraagt de mensen binnen te komen. God zit niet opgesloten in een gebouw, Hij is tussen mensen te vinden, op een plein, in een hofje. Het gaat steeds om de ontmoeting, om het contact tussen mensen. Zeker als mensen in een kwetsbare positie verkeren dan is het van het grootste belang dat er plekken gecreëerd worden waar men elkaar in de ogen kan kijken, waar men er voor elkaar is. Dan hoeft er soms niet veel gepreekt en verkondigd te worden, hoe mooi dat ook is. Het startpunt zal moeten zijn dat men er voor elkaar is.
Aanwezigheid aan elkaar en met elkaar: dat is een belangrijke opdracht voor een parochie, een geloofsgemeenschap. Dienst aan mensen in het geloof dat je tevens hierin God dient. En de onderlinge ontmoeting in een goede Geest dient vandaag de hoogte prioriteit te hebben. Warmte naar elkaar terwijl er zoveel verzakelijking en verkilling is. Ik en velen met mij van de Augustinusparochie zijn er fier op dat wij hieraan onze steen mogen bijdragen. Het Petrushofje is er, the floor is open, de ontmoetingen kunnen beginnen. En dan ben ik er van overtuigd dat Gods zegen erop ligt.
Joost Jansen o.praem. – Parochie Heilige Augustinus