“Broeders, zusters…
Ik spreek tot u, vooral tot hen die niet meer geloven, niet meer hopen, niet meer bidden, omdat ze denken dat God weg is.
Tot hen die genoeg hebben van schandalen, van machtsmisbruik, van de stilte van een Kerk die soms meer op een paleis dan op een thuis lijkt.
Ook ik was boos op God.
Ook ik zag goede mensen sterven, kinderen lijden, grootouders huilen zonder medicijnen.
En ja… er waren dagen dat ik bad en alleen een echo voelde.
Maar toen ontdekte ik iets:
God schreeuwt niet. God fluistert.
En soms fluistert Hij vanuit de modder, vanuit de pijn, vanuit een grootmoeder die je voedt zonder iets te hebben.
Ik kom u geen volmaakt geloof aanbieden.
Ik kom u vertellen dat geloof een wandeling is met stenen, plassen en onverwachte knuffels.
Ik vraag u niet om in alles te geloven.
Ik vraag u om de deur niet te sluiten. Geef een kans aan de God die zonder oordeel op je wacht.
Ik ben slechts een priester die God zag in de glimlach van een vrouw die haar zoon verloor… en toch kookte ze voor anderen.
Dat veranderde me.
Dus als je gebroken bent, als je niet gelooft, als je de leugens beu bent…
kom dan toch. Met je woede, je twijfel, je vuile rugzak.
Niemand hier zal je om een VIP-kaart vragen.
Want deze kerk zal, zolang ik leef, een thuis zijn voor de daklozen en een rustplaats voor de vermoeiden.
God heeft geen soldaten nodig.
Hij heeft broeders nodig.
En jij, ja, jij…
bent er een van.”
Robert Prevost (Leo XIV)
