De boeren hebben het moeilijk door de overvloedige regenval. Pas de laatste weken kunnen de machines het land op om maïs te zaaien. Met de aardappelen is het ook niet opperbest. Het gebeurt allemaal buiten de wil van mensen om. Je kunt dan wel zaaien met enige vertraging, bij de verdere groei heb je veel vertrouwen nodig.
Zo sta ik zelf ook in het leven. Ik kan dan wel een goede boodschap van geloof, hoop en liefde hebben, ik kan mensen echter niet dwingen om die boodschap op te pikken en nog minder ze naar de kerk te krijgen. Ouders kunnen het zo goed voor hebben met hun kinderen, maar vanaf een bepaalde leeftijd zullen die toch hun eigen plan trekken. Moet ik of moeten die ouders dan maar achterover leunen en berusten dat het vandaag nu eenmaal zo is? Of neem ik de suggestie van het evangelie op en blijf ik vertrouwen? Meer nog: durf ik gespitst te blijven op verandering en groei? Of: kan ik speuren naar kleine sprietjes nieuw leven die ondanks alles toch opschieten? Hoe moeilijk de maïs en de aardappelen het in de afgelopen weken ook hebben gehad, nu de regen is opgehouden en de temperatuur stijgt zie je dat de echte groei op gang komt.
Jezus in zijn parabels neemt steeds beelden uit het dagelijkse leven van mensen, van gewone, huis-tuin-en-keuken mensen. Hij heeft het over graan en een mosterdzaadje, ik heb maïs en aardappelen. De boodschap is helder: als iets is aangeslagen, groeit het als het ware vanzelf. Goede grond, zaad, voldoende vochtigheid en de planten schieten op. En zo gaat het met dat nieuwe Rijk van Mij, voegt Jezus er aan toe. Bij ons ook? Zaaien wij ook? Geven we voldoende water? Stimuleren wij dat de goede boodschap om zich heen grijpt?
Laten we eens gaan speuren naar kleine sprietjes groen die we boven de grond zien opkomen. Ik gebruik bewust het woord speuren omdat dit werkwoord een gretigheid in zich draagt. Breed om je heen kijken en dan iets opmerken waarop je je concentreert. Wat zie ik? En… zien jullie het ook met mij?
Mag ik hier beginnen, hier in deze kerk? We zijn bijeengekomen uit vrije wil, bij God is geen dwang, geen geweld, zegt een christen uit de tweede eeuw. Dat is soms wel geweest, gelukkig vandaag niet meer. We vieren eucharistie in deze kerk en dan is er nog alles wat parochianen doen aan goede werken. Gaan we straks naar huis gesterkt door de Blijde Boodschap en de communie? De batterij opgeladen voor de komende week? Zo begint dat Rijk van God.
Ik hoor hoe op veel plekken in onze kerken – in Nederland en in de hele wereld – gelovigen elkaar opzoeken in het Synodaal proces. Synodaal betekent: samen-op-weg. Bewust worden dat je samen op weg bent, dat je op die wijze bouwt aan een gezamenlijk verhaal en een halt toeroept aan vereenzaming en onverschilligheid. Zo werkt dat Rijk van God.
Ik krijg via de sociale media berichten door over Jozef en Marylou waarvan de kinderen vermoord zijn vanwege hun geloof en die toch door blijven bidden, ook voor hun vervolgers. Er is een leger aan Jozefen en Marylou’s. Bidden brengt verzoening, zowel met je tegenstander alsook met je diepste zelf. Zo is ook dat Rijk van God.
Wanneer wij allemaal met zulke ogen gaan speuren naar tekenen van dat Rijk van God dan zullen we die zeker vinden. Het hoeft niet ver weg te zijn, je kunt het misschien zien op het Mercuriusplein in Berlicum of bij de voedselkast in de hal van de kerk van Dinther. Op je werk, op het sportveld, waar niet? Het beeld uit de eerste lezing vind ik prachtig: een twijgje wordt afgebroken van een majestueuze boom. Stel dat dit twijgje nu eens hier in Middelrode op het Beukplein wordt geplant (in Heeswijk-Dinther op Plein 1969), wat zou er onder ons van dit twijgje worden? Zouden we het weg schoffelen omdat er geen vergunning voor is aangevraagd? Of is het te nietig dat we er over heen walsen?
De aanzetten tot dat Rijk van God zijn altijd kwetsbaar, per definitie. Ze hebben namelijk met zorg, aandacht voor elkaar, gemeenschap, kortom met liefde van doen. Daadwerkelijke liefde die zich geeft aan de ander. Liefde die we van God ontvangen en die Hij ook van ons vraagt. Pastor Joost Jansen.
Foto: Koor Mistral uit Uden.
